Boombegrafenis en afscheid van Trudi

Het was een zonnige maar frisse herfstdag toen een groep van ongeveer 20 familieleden, bedachtzaam te voet, langzaam ons begrafenisbos naderde. Handen ineengeklemd, hoofden naar beneden, in gedachten verzonken. Hun gedachten waren bij Trudi, die een week geleden overleed.

Maar vandaag is een heel speciale dag voor Trudi. Haar laatste reis eindigt hier over iets meer dan een uur. Ze had een berkenboom gewild als haar graf, waar haar as zal worden ingebed in de wortels van de boom. Alleen met een korte nummeraanduiding op de boom kunnen de nabestaanden haar vinden. Zo wilde Trudi het, alleen een kleine kring vrienden mocht weten waar Trudi haar eeuwige rust vond.

Dus nu zit iedereen in een halve cirkel rond de boom en luistert naar de woorden van de grafrede en ten slotte naar Trudi's lievelingslied, "Der Schacher Seppli" van Ruedi Rymann. Waldi is ook aanwezig, haar hond die in haar testament aan haar buurman en vriend was toevertrouwd. Het grote "bedrag" zou genoeg moeten zijn, zei ze, en overhandigde een envelop aan de buurvrouw Hilda, zodat de oude Waldi nog een paar jaar van zijn leven kan genieten voordat hij ook moet gaan.

Iedereen nam afscheid voor het natuurgraf, bedekte het boomgraf beetje bij beetje met een tuinschepje en wat aarde, en legde er een bloem of rozenblaadjes op. Vaarwel Trudi, je kon huilende ogen en tranen horen. En zo vond Trudi, de vrouw van een arts die op jonge leeftijd overleed, op deze dag haar laatste rustplaats midden in de natuur.